Onder de werknaam Bindkracht 11 schrijft Jill Corten iedere dinsdag een column over hetgeen haar die dag bezighoudt. Jill is geboren en getogen in Maastricht en woont sinds 13 jaar in het pittoreske Haarsteeg. Op zoek naar DE KRACHT VAN VERBINDING komt Jill dagelijks voor allerlei uitdagingen te staan.

Het duurt nog net iets TE lang

Vandaag zijn we nog 14 dagen verwijderd van de sleuteloverdracht. De sleuteloverdracht staat hier in Haorendam, zeker voor de Organisatie, symbool voor de officiële start van CARNAVAL. Het hele jaar verheug ik me op carnaval en geniet ik van alle activiteiten en voorbereidingen die met het volksfeest te maken hebben. Maar wanneer de streefdatum nadert en de finish in zicht is, dan slaat de voorpret bij mij om in een moeilijk uit te leggen, vervelend zeurderig gevoel van ongeduld. 14 dagen verwijderd van carnaval is net iets TE lang om al echt met mijn hoofd in de wolken te lopen en 14 dagen verwijderd van carnaval is net iets TE kort om er niet mee bezig te zijn. Steeds vergaderen, checken en voorbereiden gaat vervelen, je gaat je irriteren aan kleine dingetjes. Laat het nu maar gebeuren ook. We zijn er klaar voor!

Dit unheimliche gevoel herken ik als ik TE lang niet in Maastricht ben geweest of ,zoals we hier thuis zeggen, als Maastricht TE lang niet in Haarsteeg is geweest. Het gaat na een Maastrichts bezoekje een tijdje heel goed en lekker, maar op een bepaald punt in de tijd, komt die melancholische gemoedstoestand weer bovendrijven. Ik heb dan behoefte aan de Mestreechter Geis. Niet voor altijd, niet permanent. Je waardeert immers vaak iets pas als het er niet (altijd) meer is. Het moeten missen van de Mestreechter Geis zorgt ervoor dat ik “Himmelhoch Jauchzend” kan zijn als ik er een vleugje van proef in mijn dagelijkse praktijk. Ja, ook bepaalde Brabanders komen soms akelig dicht bij hem in de buurt.

Bovendien heb ik geleerd om hulpbronnen in te zetten wanneer het nodig is. Maastrichtse vrienden weten inmiddels dat ik om de zoveel tijd hunker naar een kattebelletje en als ik het echt niet meer uithoud, dan stalk ik ze gewoon zelf met een Whats-appje, persoonlijk berichtje of mailtje. Het komt sporadisch voor dat ik iemand bel en zonder aankondiging zeg: “zeg effe dat het goed komt!”, om na een positieve bevestiging als: “Het komt goed, Jill”, de telefoonverbinding meteen te verbreken.

“Wa lekker” zouden ze hier in Brabant dan zeggen. Verguld met deze uiting van vriendschap kan ik dan eindelijk mijn dag normaal en productief voortzetten.

Door me steeds weer opnieuw gerust te laten stellen door de Mestreechter Geis hoop ik dat ik straks sterk genoeg ben om deze Esprit vanuit mezelf privé en vanuit Bindkracht 11 in mijn werk uit te dragen. Zonder twijfel en zonder gêne.

Warme groet, Bindkracht 11