Onder de werknaam Bindkracht 11, schrijft Jill Corten, 41 jaar, woonachtig in Brabant, maar nog steeds sterk verstrengeld met haar Limburgse Roots , getrouwd met Rogier en moeder van puberdochter Maxime , wekelijks op dinsdagmiddag, na een ontspannen samenzijn met de 55+ zwemclub, over hetgeen haar die dag bezighoudt. Ze draagt haar werk de komende weken op aan haar Kompas in deze roerende tijden, want in haar zoektocht naar DE KRACHT VAN VERBINDING komt Jill dagelijks voor allerlei uitdagingen te staan die ze één–voor-één, met steun van haar kompas, aangaat.

SINTERKLAAS 2.0

als ik eerlijk ben, heb ik nooit echt begrepen wat andere kinderen en later andere ouders zo geweldig vonden aan sinterklaas. Bij ons thuis werd het sinterklaasverhaal ook nooit zo spannend gemaakt als in menig ander huishouden. Er werd niet gesproken over de zak van sinterklaas, de roe, kloppen op het raam, stoute en lieve kinderen, mee naar Spanje, geheimzinnigheid, angst, allemaal woorden die je zou kunnen associëren met het sinterklaasfeest. Wanneer ik sinterklaas zag, had ik wel ontzag voor hem. Het was immers een oudere man, maar ik wist natuurlijk meteen dat het een verkleedpartij was. Het carnavalsbloed stroomt immers ook door de aderen van de kleine Maastrichtenaar.

Ik kan me wel herinneren dat mijn jongste broer en ik al weken vóór 6 december plaatjes uit mochten knippen uit het speelboek van de speelgoedwinkel in de stad. Er zat geen limiet aan, geen restricties, geen voorwaarden, niets van dit alles. Gewoon lekker knippen en opplakken of een ander jaar kruisjes zetten of een gekleurd rondje zetten om wat je leuk vond. Wanneer we op 6 december beneden kwamen, dan stond de hele tafel vol met cadeaus, voor iedereen een bordje met snoep en chocoladeletters en pepernoten. Het deed er niet toe of er tussen al die cadeautjes ook een cadeau zat uit het speelboek of hoe duur die cadeaus zouden zijn geweest. Het is de overweldigende euforische explosieve en overdadige uiting van liefde voor ons als kind, die me altijd is bijgebleven. We speelden de hele dag in onze pyjamaatjes, met de oude en nieuwe spulletjes die zorgvuldig door “sinterklaas” waren verzameld en ingepakt alsof ze altijd al bij elkaar hadden gehoord.

Toen ik zelf moeder werd, nam ik me dan ook voor om mijn kind niet voor de gek te houden door haar te laten geloven in Sinterklaas. Maxime is op 2 december geboren en haar vader verjaart op 6 december. Deze heuglijke feiten zorgen er voor dat sinterklaas in deze periode altijd wel aanwezig is in ons gezin maar nooit op de voorgrond. Bovendien riep Maxime ook op 2 jarige leeftijd al wijzend naar sinterklaas: “dat is verkleding”, om de 6 daarop volgende jaren gewoon weer te geloven in sinterklaas.

Er is natuurlijk ook geen enkele reden om überhaupt wel of niet te geloven in sinterklaas. Wanneer de enige definitie is dat sinterklaas een man met een (nep)baard is, die op 5 en/of 6 december cadeautjes komt uitdelen aan kinderen, dan valt er niet veel te geloven. Dan is dat toch gewoon waar! Ik denk dat ik als kind de boodschap heb gevoeld, die de goedheiligman, of in ons geval de goedheiligvrouw, aan ons wilde meegeven, nl. de uiting van onvoorwaardelijke liefde tijdens een echt kinderfeest. En dan denk ik oprecht dat het in deze tijd van crisis en terrorisme tijd wordt voor sinterklaas 2.0.

Warme groet, Bindkracht 11