Onder de werknaam Bindkracht 11 schrijft Jill Corten iedere dinsdag een column over hetgeen haar die dag bezighoudt. Jill is geboren en getogen in Maastricht en woont sinds 13 jaar in het pittoreske Haarsteeg. Op zoek naar DE KRACHT VAN VERBINDING komt Jill dagelijks voor allerlei uitdagingen te staan.

Als ik wil, kan ik doen en laten wat ik wil

Terwijl ik de boom optuig fantaseer ik over mijn carnavalsoutfit van 2016! De donkere dagen van december, de kou en de serieuze ondertoon van kerst en oudjaar doen mij geen goed. Ik heb geen zin om terug te blikken en ouwe koeien uit de sloot te halen. Ongemerkt sta ik in mijn eentje in de kamer te swingen op het liedje 'of de zon sjeint' van mijn favoriete Limburgse artiest van het moment. Vol overgave hoor ik hem zingen (vrij vertaald voor jullie vanuit het Limburgs): “ 't Is alsof de zon schijnt, als je lacht. Puur geluk heb jij gebracht. In deze wereld van nu, is nog plaats voor levensvreugde en plezier sowieso en dat moeten wij niet vergeten !!!

En dan gaat de telefoon. Het is de meester van onze dochter, ze is onwel geworden op school en hij vraagt of ik snel wil komen. Eh.. ja natuurlijk...sowieso. Binnen no time ben ik in het kamertje van de directrice en zie daar een slap aftreksel van mijn stoere meid en ik ben blij met de aanwezigheid van een aantal juffen die allerlei zinvolle vragen stellen. Als ik even iets ontspan schiet ik in de lach. Wat heb ik een mazzel dat ik mijn eigen kleren heb aangetrokken in mijn vlucht vanuit huis naar school. Wat heb ik eigenlijk aan? En zitten zowaar alle kledingstukken op de goede plek en rechtsom. Ik weet niet hoe andere mensen er uit zien als ze thuis aan het werk zijn of de kerstboom aan het optuigen zijn, maar geloof me als ik zeg dat ik echt mazzel heb gehad bij het van de vloer plukken van kledingstukken in de badkamer.

Lekker op de bank, mama in de buurt. Filmpje op, hapje en drankje er bij. De kleur komt langzaam terug op het snoetje van onze prinses. Ik ben me potverdorie kapot geschrokken. Met mijn allerbeste pokerface stel ik haar de retorische vraag: “Zullen we vandaag dan maar thuisblijven en niet naar Limburg gaan?” We hebben een verjaardag te vieren in Limburg en na school zouden we er heen gaan. Ze kijkt me met haar bezweette plakhaartjes aan en de blik in haar ogen verraadt haar gedachten. We weten allebei dat er heel wat voor nodig is om ons mam nog thuis te houden wanneer ze al met 1 been in de auto zit “naor hoes”. “Nee, het gaat wel...”. Voorlopig hoeven we nog niet weg, meisje. Ik zal eerst het bad laten vollopen en als je je na het badderen nog niet fit (genoeg) voelt, dan blijven we thuis. Gelukkig doen een paar bij-tank-uurtjes wonderen. Fris en fruitig kunnen we op pad. Onderweg brengen we nog een bliksembezoek aan een whatapp vriendinnetje, zodat er een knuffelfilmpje gemaakt kan worden. Voor wat hoort immers wat.

Carnaval is een kort durende wereld van spot en gekheid. Men feest, eet en drinkt vóórdat het vasten begint. Normale gewoonten en verhoudingen worden op hun kop gezet. Dat wordt vergemakkelijkt doordat mensen zich kunnen vermommen en onherkenbaar een alibi hebben om zich in allerlei vormen te buiten te gaan. Vandaag vier ik carnaval zonder alibi, maar hé als ik dat toch wil.

Warme groet, Bindkracht 11