Onder de werknaam Bindkracht 11, schrijft Jill Corten, 41 jaar, woonachtig in Brabant, maar nog steeds sterk verstrengeld met haar Limburgse Roots , getrouwd met Rogier en moeder van puberdochter Maxime , wekelijks op dinsdagmiddag, na een ontspannen samenzijn met de 55+ zwemclub, over hetgeen haar die dag bezighoudt. Ze draagt haar werk de komende weken op aan haar Kompas in deze roerende tijden, want in haar zoektocht naar DE KRACHT VAN VERBINDING komt Jill dagelijks voor allerlei uitdagingen te staan die ze één–voor-één, met steun van haar kompas, aangaat.

Senioren zijn ook gewoon mensen

Vandaag heb ik het licht gezien! Nee, zonder flauwekul, vandaag zijn mijn ogen geopend als het over oudere mensen gaat. Bejaarden, senioren, mensen van een paar generaties voor ons, het zijn allemaal gewoon mensen. Niet meer en niet minder dan dat.

Ik heb een lange periode serieus gedacht dat alle bejaarden zielig zijn. En begrijp me niet verkeerd, die heb je er bij. Zeker! Het zijn van die tere broze ouderen waar ik liever niet naar kijk en waarvan ik hoop dat iemand anders ze goed verzorgt en heel veel liefde geeft. Die oudjes waar de jus al een tijdje van het leven af is. Mensen die hun leven opgeleefd hebben. Erg, dat wel, maar ik was te angstig om me verder in hun te verdiepen. Ik zocht naar voorbeelden en dacht die bij deze groep mensen niet te vinden.

Later dacht ik weer dat wijsheid met de jaren komt en dat de term levenswijsheid een absoluut begrip is. Hoe ouder hoe wijzer. Ik begaf me graag tussen de ouderen, want bij hun was ik ontspannen. De prestatiedrang die ik voelde bij leeftijdsgenoten, kon ik helemaal loslaten. Wat een zalig gevoel. Ik mengde me tussen de “goeie” ouderen, de actieve de levenslustige en de gelukkige. De wijze en de begripvolle. De liefdevolle en positieve groep bejaarden. Zij hadden het goed voor elkaar en ze waren lief voor me. Zo wil ik later worden als ik groot ben.

Maar vandaag heb ik deze groep ontmaskerd. Deze actieve bejaarden zijn helemaal geen Superhelden, net zo min als dat de broze bejaarden zielenpoten zijn. Het zijn gewoon mensen !! En omdat ik een stuk jonger ben dan zij, en dus helemaal geen bedreiging ben voor hun hebben ze me lang voor de gek kunnen houden. Maar wat gebeurde er toen Meester Ad van de zwemles aankondigde dat we vandaag de ZWEMCOOPERTEST gingen doen?

Het beeld dat ik had van mijn voorbeeld bejaarden spatte vrijwel meteen uiteen. Ik was verward. Het zal toch niet zo zijn, dat mensen van boven de 65 nog steeds prestatiegericht en onzeker zijn en dat ze bang zijn voor afwijzing afkeuring en verwijten of dat ze zich schamen. Zij weten inmiddels toch wel beter. Maar nee, wanneer deze mensen zich beoordeeld voelen zijn het net gewone mensen.

Ik zwom glimlachend mijn baantjes, aanschouwde mijn zwemmaatjes en dacht: Wat ben ik blij dat we zelf keuzes kunnen maken in het leven. Laat ik eens wat vriendelijker zijn tegen mezelf. Ik ben ook maar een mens!

Ik kijk nu al uit naar de volgende zwemles, dan neem ik een traktatie mee voor bij de thee. Laten we samen genieten.

                                                                                                                                                                                                  Warme groet, Bindkracht 11