Onder de werknaam Bindkracht 11 schrijft Jill Corten iedere dinsdag een column over hetgeen haar die dag bezighoudt. Jill is geboren en getogen in Maastricht en woont sinds 13 jaar in het pittoreske Haarsteeg. Op zoek naar DE KRACHT VAN VERBINDING komt Jill dagelijks voor allerlei uitdagingen te staan.

Naakt langs de Haorsteegse Wiel

Zondag was het feest in huize Corten. Het huis zat vol met familie en vrienden. We hebben genoten van de hapjes, de drankjes en van elkaars gezelschap. Ik hoor mensen wel eens zeggen: ”Ik had een off-day!”. Vanuit mijn oogpunt had ik dan nu een “on-day”. Alles liep gesmeerd, de vogels van diverse pluimage wisselden elkaar af en ik heb me maar een paar keer hoeven generen voor het gedrag of de uitspraken van anderen. Ik heb me bijna niet ongemakkelijk gevoeld en ik kan me vergissen maar ik denk dat er slechts 2 momenten waren waarop ik de blik van mijn moeder heb proberen te vangen ter geruststelling. Ik kijk dan naar haar en er is maar 1 blik nodig om me te realiseren: lieve Jill laat het los. Je bent niet verantwoordelijk voor wat anderen zeggen of doen. Wij tweetjes weten wel hoe het zit. En dan ebt het vervelende gevoel weg.

Waar komt dat toch vandaan, die drang om altijd en overal in harmonie met mijn omgeving te willen verkeren? Soms wil ik er van af! Het is zo verèkkes moeilijk en kost bergen energie. En wat levert het eigenlijk op? Het lukt me vaker niet dan wel om de sfeer gezellig en vredig te houden. Bovendien heb ik de wijsheid ook niet in pacht. Misschien hebben die Brabanders wel gelijk als ze zeggen: niet zo mauwen joh! Zeggen waar het op staat! En dan weer verder.

Maar iets in mij zegt dat de kracht van verbinding bestaat. Dat ik nog even moet volhouden en me niet van de wijs moet laten brengen. Ik voel me ongemakkelijk wanneer ik iemand betrap op een leugen of oneerlijk spel. Ik krijg buikpijn als iemand praat alsof hij zich meer voelt dan een ander en wanneer ik zie dat iemand zichzelf verrijkt over de rug van een ander dan word ik daar zo misselijk van dat ik mijn nek wel moet uitsteken om de waarheid boven tafel te krijgen. Maar iemand direct terecht wijzen of openlijk toegeven dat ik het ergens niet mee eens ben, blijft moeilijk. Wie denk ik wel dat ik ben...., komt dan toch weer om de hoek kijken.

Bij ons thuis leerden we: “Je moet je nooit meer voelen dan een ander, maar zéker

niet minder”. Ik denk dat het daarmee te maken heeft en hoewel ik het niet graag toegeef, deze wijze les brengt me vaak in de problemen. Want wanneer ik het ergens niet mee eens ben en mijn mening geef en er echt van overtuigd ben dat ik gelijk heb, voel ik me dan beter of meer dan een ander? Of moet ik leren om de persoon niet te beoordelen op het gedrag dat hij laat zien of de dingen die hij zegt? En oordelen over iets of iemand, dat moet je toch sowieso niet doen. Maar wanneer ik die openlijke “ik- weet- alles- beter- types” tegenover me tref in een discussie dan hoor ik het stemmetje in mij dat zegt: Maar zéker niet minder! En linksom of rechtsom dat gevoel moet er dan uit! Excuserend en schoorvoetend zeg ik dan uiteindelijk toch dat ik er anders over denk, hoe effectief is dat?

Mijn goede voornemens voor 2016 zijn: Ik laat mezelf zien zoals ik ben en ik blijf mensen behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden. Vandaag heb ik zonder Make-up en op mijn sloffen langs de Haorsteegse Wiel gelopen en wat voelde ik me bloot, maar wel lekker comfortabel. 2016 wordt mijn jaar !

Warme groet, Bindkracht 11